Przedsięwzięcie opiera się na automatycznej detekcji ludzi zaginionych z zastosowaniem przetwarzania zdjęć lotniczych pozyskiwanych przez bezzałogowe statki powietrzne. System SARUAV składa się z dwóch modułów. Pierwszy z nich ma na celu wskazanie, gdzie należy skierować bezzałogowy statek powietrzny, by zmaksymalizować prawdopodobieństwo wykonania zdjęcia lotniczego nad osobą zaginioną. Składa się on z submodułów realizujących model okręgów i model mobilności. Drugi moduł systemu SARUAV ma na celu automatyczne wskazanie potencjalnych miejsc przebywania osób na zdjęciu lotniczym. Wykonywane jest to przez cztery submoduły, spośród których najważniejszy realizuje autorskie metody zagnieżdżonych k-średnich.

Prototyp systemu SARUAV przeszedł walidację, zarówno w warunkach laboratoryjnych (przetwarzanie w laboratorium danych pozyskanych podczas ponadrocznego eksperymentu mającego na celu wykonywanie zdjęć lotniczych terenu, na którym przebywały osoby pozorujące zaginięcie), jak i w środowisku zbliżonym do rzeczywistego (przetwarzanie w terenie podczas dwudniowego eksperymentu mającego na celu test prototypu w czasie rzeczywistym). Wynikiem uruchomienia systemu SARUAV jest automatycznie generowany raport mapowy dla grup poszukiwawczo-ratowniczych zawierający część geograficzną (w podkładzie zdjęcie lotnicze z nadrukowanymi ponumerowanymi segmentami o zróżnicowanym nasyceniu barwy czarnej, co odpowiada prawdopodobieństwu przebywania osoby), elementy pozaramkowe (opis charakterystyk segmentu, współrzędne geograficzne WGS84 lewych górnych narożników segmentów wskazanych jako zawierających ludzi, informacja o odwzorowaniu, skala, orientacja w przestrzeni, odniesienia literaturowe, informacja o prawach autorskich).

Projekt powstał w efekcie kilkuletniej pracy naukowców Uniwersytetu Wrocławskiego, Wydziału Nauk o Ziemi i Kształtowaniu Środowiska, Instytutu Geografii i Rozwoju Regionalnego, Zakładu Geoinformatyki i Kartografii.